هری کثیف به عراق می رود

پرویز جاهد

کلینت ایستوود در تک تیرانداز آمریکایی، به خوبی ملودرام خانوادگی را با ژانر فیلم های جنگی (از نوع عراقی اش) پیوند می زند. فیلمنامۀ جیسن هال (بر مبنای خاطرات کریس کایل، سرباز ارتش آمریکا در عراق) کشمکش دراماتیک نیرومندی دارد(اگرچه در پایان به شدت سقوط می کند و در سکانس های مربوط به ترومای بعد از جنگ قهرمان فیلم، ناشیانه ادای فیلم هایی از نوع متولد چهارم جولای الیور استون و بازگشت به خانه هال اشبی را درمی آورد) و کارگردانی ایستوود در صحنه های جنگ، بدون توسل به دوربین لرزان روی دست(شیوۀ غالب فیلم های جنگی اخیر) استادانه و قابل تحسین است اما متاسفانه فیلم ایستوود، یک فیلم میهن پرستانه و دست راستی آمریکایی است که سعی می کند با نادیده گرفتن سیاست های جنگ در عراق و خاورمیانه و تکیه بر ارزش های زندگی آمریکایی، مثل خانواده، مذهب و میهن و به کمک قهرمانی شجاع و وطن پرست(بردلی کوپر در نقش کریس  کایل، سرباز واقعی ارتش آمریکا) که به خاطر این ارزش ها خطر کرده و به جنگ می رود و در مدت ۱۰۰۰ روز، ۱۶۰ نفر(طبق آمار رسمی) را با تفنگ دوربین دارش از پا درمی آورد، واقعیت های جنگ عراق را نادیده گرفته و با روایتی کاملا یک جانبه و رسمی، ما را متقاعد کند که سربازان آمریکایی در عراق تنها با شیطان جنگیده اند و هرگز اشتباه نکرده اند. در فیلم ایستوود، فرقی بین شهروند سادۀ عراقی و تروریست های مسلمان وجود ندارد. هر زن و کودک عراقی که با تفنگ سربازان ارتش آمریکا از پا در می آید، یک تروریست بالقوه است و هر مرد عراقی که آنها را به سر سفرۀ شام اش دعوت می کند، زیرزمین خانه اش انبار اسلحه تروریست هاست و قصد هلاک آنها را دارد. کلینت ایستوود را به خاطر فیلم هایی که ساخته و بازی کرده دوست دارم اما از تک تیرانداز آمریکایی اش به شدت سرخورده شدم، فیلمی کلیشه ای، یک بعدی و ناامیدکننده از یک فیلمساز و بازیگر بزرگ. هرچند منتقدان آمریکایی، غالباً آن را ستوده اند و نامزد اسکار بهترین فیلم هم شده است. نه آقای ایستوود، اینجا نه خیابان های سانفرانسیکوست و نه کریس کایل، هری کثیف است. اینجا عراق است با مردمانی که قربانی اهداف کثیف تروریست های القاعده از یک سو و جنگ طلبان آمریکایی از سوی دیگر شده اند. بهتر بود وارد این بازی کثیف نمی شدی

دیدگاه شما

لطفا دیدگاه خود را وارد نمایید
نام خود را وارد کنید

twenty − eighteen =